Persónudýrkun

Ég er orðinn frægur !  Ég var að álpast niðrí útvarpssvið (hjá 365), þurfti að tala við Þráinn tæknitröll, þegar ég rakst á Toby úr Rock Star og hann þurfti að pissa og hvern spyr hann hvar klósettið sé ? Jú mig !  Hann heilsaði mér og allt, sagði "G'day mate".
Auðvitað sýndi ég honum hvar klósettið er staðsett, ekki vil ég hafa ástralska hlandbunu í FM stúdíóinu á samviskunni og þaðan af síður ástralska blöðrubólgu á Íslandi.  Ég gekk nú samt ekki alveg svo langt einsog í Notting Hill þegar ein persónan elti Juliu Roberts inná klósett.  Sé alveg fyrir mér forsíðuna á DV eða Hér og nú, mynd af mér þar sem ég bendi á klósettið sem Toby pissaði og ég benti honum á hvar væri. Fyrirsögnin væri svona "Íslendingur bjargar Toby frá blöðrubólgu" og "Rock Star tónleikunum bjargað, Toby gat pissað"

Minnir mig á eina góða sögu, þegar ég og Einar vinur minn fórum á Whitesnake tónleika, kíktum síðan á skemmtistað eftirá, kemur ekki ein vinkona Einars sigri hrósandi, rjóð í framan og blik í augum, lýsir yfir með þvílíku stolti "Hæ, þetta er rótari trommuleikarans í Whitesnake" og þarna stóð mullet-permanent hnakkinn við hliðiná henni einsog ílla gerður hlutur á meðan við Einar veltumst um úr hlátri, en hann hefur sjálfsagt fengið sitt.

Annars er persónudýrkun skrýtið fyrirbæri, hvernig fólk á öllum aldri algjörlega dýrkar ákveðnar fígúrúr, , þá sérstaklega  íþróttamenn og popptónlistarmenn.  Hve margir karlmenn eiga ekki íþróttatreyjur með "Gerrard" eða "Ronaldo" ritað aftaná treyjurnar. 
Milljónir manna eiga hluti tengda sínum uppáhalds tónlistarmönnum, áritaðar myndir, tónleika og ég veit ekki hvað.  Ég veit að ég er nú aðeins að kasta steinum úr glerhúsi, með uppá vegg hjá mér áritaða mynd af Bono sem ég keypti dýrum dómi, á yfir 40 plötur með U2, nokkra tónleika, fór í ógleymanlega tónleikaferð til Írlands og eitt fyrsta orðið sem ég kenndi syni mínum var einmitt Bono.

þangað til næst.

Magni: „Þetta verður snarbrjálað"